H μεγάλη επετειακή συναυλία για τα 30 χρόνια των Europe στη δισκογραφία που έγινε στα πλαίσια του Sweden Rock Festival ανήκει πλέον στη ιστορία.Ήδη στο διαδίκτυο κυκλοφορεί πολύ υλικό σχετικά με αυτή ,μπορείτε να τη δείτε σχεδόν ολόκληρη στο you tube και μάλλον θα μιλάμε ακόμα πολλές μέρες για αυτή.Εμείς συγκεντρώνοντας το υλικό είχαμε τη χαρά να λάβουμε τα σχόλια και τις εντυπώσεις μιας φίλης που ήταν εκεί και παρακολούθησε τη συναυλία από κοντά .Είμαστε πολύ χαρούμενοι που θέλησε να τις μοιραστεί μαζί μάς και την ευχαριστούμε πολύ γι αυτό .Θα ππροσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε όσο καλύτερα μπορούμε την εικόνα που μας έδωσε.
Οι Εurope λοίπον ήταν η μπάντα που θα έκλεινε την προτελαυταία μέρα του φεστιβάλ με την εμφάνιση τους στην κεντρική σκηνή (γνωστή και ώς Festival stage).Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται πολύ νωρίτερα ,οι πιο φανατικοί θαυμαστές για να πιάσουν καλή θέση στις πρώtες σείρες αλλά και όσοι ήθελαν απλά να ξεκουραστούν ξαπλώνοντας στο χορτάρι,μια και οι Saxon που έπαιζαν λίγο παραπάνω ακούγονταν πεντακάθαρα ενώ μπορούσε να τους παρακολούθησει κανείς και από τις γιγαντοοθόνες.Οι τεχνικοί δούλευαν πυρετωδώς δοκιμάζοντας ,φώτα ήχο αλλά και κάμερες αφού ως γνώστον η συναυλία βιντεοσκοπήθηκε για να κυκλοφορήσει αργότερα σε dvd.O Peter Ericsson δοκίμαζε συνεχώς κιθάρες και κάπου εκεί μετά τις εντεκα και μισή και αφού το σκοτάδι έιχε πέσει για τα καλά (η σουηδική νύχτα αργεί να έρθει και κρατάει πολύ λίγο) δόθηκε η έναρξη της συναυλίας και οι Europe ανέβηκαν στη σκηνή.
Σαν έτοιμοι από καιρό ,ξεκίνησαν πολύ δυναμικά με τρία τραγούδια απο το Bag Of Βones,τα γνωστά και μη εξαιρετέα Riches To Rags,Firebox και Not Supposed To Sing The Blues που ζέσταναν με τη μια το κοινό για να υποδεχτεί κάτι από τα παλιά το κλασικό Scream Of Anger και το Superstitious.To κοινό δε σταματούσε να τραγουδάει μαζί τους καθώς είχε έρθε ιη ώρα για δύο κομμάτια από το Last look At Eden το No Stone Unturned και το New Love In Town για να ακολουθήσει μια νοσταλγική "βουτιά" στο παρελθόν με δυο κομμάτια από το πρώτο αλμπουμ τους,Ιn the Future To Come σε μια εκρηκτική εκτέλεση και το Paradise Bay που είχε να ακουστεί στη σκηνή από το 1989,μια πραγματικά ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς.
Η ώρα του Prisoners In Paradise είχε έρθει κυριολεκτικά αφού αμέσως μετά το Girl From Lebanon ,έπαιξαν το ομώνυμο κομμάτι στην κανονική του εκτέλεση ,κάτι που είχε πάνω από 20 χρόνια να συμβεί (ο Tempest μάλιστα ζήτησε προκαταβολικά συγγνώμη αν τα κάνουν θάλασσα).΄Ηταν κι αυτή μια από τις στιγμές που βρήκε ιδιαίτερη ανταπόκριση από το κοινό.Το δυνατό Always The Pretenders ήρθε αμέσως μετά για να μας θυμίσει οτι το Secret Society είναι ένα άλμπουμ με ιδιαίτερη δυναμική και κομμάτια ιδανικά για live.
Και το ακουστικό σετ είχε τη θέση του στη βραδιά .Το Drink And A Smile είναι λες κι έχει γραφτεί για αυτή ακριβώς τη στιγμή ,το κοινό όμως περίμενε το επόμενο τραγούδι που το ζητούσε από την αρχή της συναυλίας και το τραγούδησε δυνατά μαζί με τη μπάντα.Μιλάμε φυσικά για το Open Your Heart.
To riff του Love Is Not The Enemy σήμανε το τέλος του διαλείμματος ,ενώ το κοινό έδειξε την ιδιάιτερη προτίμηση του και στο κομμάτι που ακολούθησε ,το Sign Of The Times.Ακολούθησε το Start From The Dark -μοναδικός εκπρόσωπος του ομώνυμου άλμπουμ και η αδρεναλίνη ανεβήκε ακόμα περισσότερο με το Wings Of Tomorrow.Mε τις πρώτες νότες του Carrie ανάπτηρες και κινητά υψώθηκαν στον αέρα και τα ζευγαράκια έτρεξαν να αγκαλιαστούν.Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που έχουν βαρεθεί να το ακούν ,το μεγαλύτερο μέρος του κοινού όμως απλά το λατρεύει.
Η ώρα για μια από τις πιο όμορφες στιγμές της βραδιάς είχε έρθει καθώς ακούστηκε η είασγωγή του Jailbreak των Thin Lizzy και στη σκηνή μαζί με τους Europe βρέθηκε ο Scott Gorham .Πραγματικά ξεχωριστή και συγκινητική στιγμή -ιδιαίτερα για όσους είναι fans και των Thin Lizzy ,ευλογία (επιτρέψτε μας να πούμε )για όποιον είχε την τύχη να την παρακολούθησει.
H συναυλία συνεχίστηκε χωρίς να χάσει στιγμή το ρυθμό της με τον κοινό να συνοδεύει τον Joey Tempest στο Seven Doors Hotel ενώ αμέσως μετά ήταν η ώρα του Ian Haughland για το δικό του προσωπικό σόλο.Ανατολίτικη εισαγωγή και ανάλογα φωνητικά λίγο πριν εκραγεί το The Beast και λίγο πριν μια ακόμα μεγάλη στιγμή ήρθε το Let The Good Times Rock όπου ο Joey Tempest μπέρδεψε κάπου τα λόγια μάλλον γιατί είχε το μυαλό του αυτό που θα ακολουθούσε.
Συνάντηση κορυφής επί σκηνής όταν ο Michael Schenker μαζί με τον John Norum,κυριολεκτικά "ζώγράφισαν" σε μια εκρηκτική εκτέλεση του Lights Out.Mια ακόμα σπουδαία στιγμή της βραδιάς που δύσκολα περιγράφεται με λόγια.Το Rock The Night σηματοδότησε με τον καλύτερο τρόπο αυτό που έκαναν οι Europe εκείνο το βράδυ.Ταρακούνησαν για τα καλά το Sweden Rock Festival.
Στη μικρή διακόπη που προηγήθηκε του encore ,φυσικά κανείς δεν κουνήθηκε απο΄τη θέση του αφού δεν είχε ακουστεί το... επίσημο σφύριγμα της λήξης.Η φίλη μας τότε τραβήχτηκε λίγο πίσω κι είχε την ευκαιρία να απολαύσει μερικές χιλίαδες κόσμου που γέμιζε το χώρο μπροστά από την κεντρική σκηνή του φεστιβάλ,να παρασύρεται από το Last Look At Eden (που εμείσ θεωρούμε πλέον κλασικό και με ...μόνιμη θέση στο live) και να ξεσηκώνεται με το Final Countdown στο φινάλε μιας πραγματικά θριαμβευτικής βραδιάς.Πυροτεχνήματα φώτισαν τον (για λίγο ακόμα )σκοτεινό ουρανό της Σουηδίας και μπορεί να μην έγινε απονομή κυπέλλου ,αλλά κάπως έτσι μας κάνει να νιώθουμε η αγαπημένη μας μπάντα-σαν να έχουμε πάρει το κύπελλο μετά από ένα σπουδαίο ματς.
΄Ολοι τους ήταν σε κορυφαία φόρμα και έδωσαν τολμάμε να πούμε ένα από τα καλύτερα live της καριέρας τους.Δεν μπορούμε όμως να μην αναφερθούμε ξεχωριστά στον Joey Tempest που είχε απίστευτα κέφια και τρομερή ενέργεια που δεν έχασε ούτε για μια στιγμή .Μέχρι το τέλος της συναυλίας έπαιζε διαρκώς με τον κόσμο ,τις κάμερες και έκανε εντατική ...γυμναστική στον Patrick Ullaeus που ήταν εκεί ,στη σκηνή σαν το έκτο μέλος της μπάντας με την κάμερα στο χέρι προφανώς για να τραβήξει από κοντά τα καλύτερα για τις ανάγκες του επερχόμενου dvd.΄Οσο για τη συνύπαρξη του John Norum με τουσ δύο σπουδαίους κιθαρίστες Scott Gorham και Michael Schenker,τι να πούμε -θα πρέπει να ήταν μια εμπειρία ...out of this world.
Eπίσης κατά τη διάρκεια της συναυλίας ο Joey παρούσιασε έναν έναν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας φαίρνοντας τους μπροστά στη σκηνή για να πάρουν όλοι το ζεστό χειροκρότημα που τόσο αξίζουν.Κατάφερε ακόμα και να ξεκολλήσει τον Michaeli από τα keyboards του και φυσικά μετά του έκανε και τα σχετικά πειράγματα.
Τελικά ήταν μια όμορφη βραδιά,μια σπουδαία βραδιά.Είναι ευχάριστο που θα βγει και σε dvd για όλους εμάς που δεν είχαμε την τύχη να είμαστε εκεί αλλα και για όλους εκείνους που θέλουν απλά να την ξαναζήσουν.Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια που αγαπάμε τη μπάντα να μη μάθαμε τη γλώσσα τους,μία όμως από τις λίγες λέξεις που ξέρουμε είναι ιδανική για να κλείσουμε.
Tack, Europe!
