Είναι ίσως λίγο δύσκολο να εξηγήσει κανείς πως ένα πανευρωπαικό πρωτάθλημα μπάσκετ μπορεί να καθορίσει τις μουσικές προτιμήσεις κάποιου ,αυτό όμως συνέβη σε δυο πιτσιρικάδες φίλους σε μια γειτονιά του Πειραιά το αξέχαστο εκείνο καλοκαίρι του 1987.Ήταν εκείνη η εικόνα της ομάδας μας να σηκώνει την πολύτιμη κούπα τοσο απόλυτα συνδεδεμένη με τον χαρακτηριστικό ήχο εκείνου του τραγουδιού,του The Final Countdown που μας έκανε να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να αγοράσουμε το πρώτο μας βινύλιο, που φυσικά δεν ήταν άλλο από το ομότιτλο άλμπουμ που περιείχε το αγαπημένο τραγούδι που συνόδεψε τις ...μεγάλες μας στιγμές.Για να το πετύχουμε χρειαστήκαμε τη συνδρομή ενός κοριτσιού μιας φίλης που ως δηλωμένοι μεταλάδες αγαπούσαμε να πειράζουμε επειδή άκουγε αυτούς που φιγουράριζαν στα εξώφυλλα των κοριτσίστικων περιοδικών.Για καλή μας τύχη σε αυτά εμφανίζονταν πια πολύ συχνά και αυτά τα ...εξωτικά ψηλά ξανθά ομορφόπαιδα από τη μακρινή Σουηδία και φυσικά είχε και η φίλη μας κολλήσει το μικρόβιο.
Όταν πια είχαμε στα χέρια μας το δίσκο και κοιτούσαμε με ενθουσιασμό το "διαστημικό" εξώφυλλο που είχε δημιουργήσει ο Αμερικανός καλλιτέχνης Les Katz, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτό δεν άρεσε καθόλου στους ίδιους τους Europe και παραλίγο να γίνει αιτία να καθυστερήσει (κι άλλο ) η κυκλοφορία του.Το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν στις 26 Μαϊου του 1986 και χρειάστηκαν αρκετοί μήνες για να ολοκληρωθεί η ηχογράφησή του που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 1985 στη Ζυρίχη και το στούντιο Powerplay όπου έγινε και το μεγαλύτερο μέρος της και κράτησε περίπου 6 μήνες με ηχογραφήσεις να γίνονται σε Σουηδία και Αμερική.Ο λόγος αυτής της καθυστέρησης ήταν τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπισε εκείνη την περίοδο ο τραγουδιστής Joey Tempest και τον ταλαιπώρησαν για αρκετό καιρό.Κάτι άλλο που ξεκαθαρίσαμε εξερευνώντας τον δίσκο ήταν πως ο κιθαρίστας που βλέπαμε στις φωτογραφίες δεν ήταν αυτός που ακούγαμε.Ο John Norum βλέπετε είχε αποφασίσει να αφήσει τη μπάντα λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του The Final Countdown αφού δεν ήταν ευχαριστημένος με το μουσικό αποτέλεσμα αλλά ούτε και με την τροπή που έπαιρναν τα πράγματα για τους Europe και αντικαταστάθηκε από τον Kee Marcello.H φίλη μας μάλιστα συχνά τα "έχωνε " στον Norum γιατί "παράτησε τους φίλους του" όπως έλεγε ,εμείς όμως όταν τον ακούγαμε να παίζει τον βλέπαμε σαν τον ...Γκάλη της κιθάρας.
Οι Europe ήδη με το προηγούμενο άλμπουμ τους Wings Of Tomorrow είχαν προσελκύσει το ενδιαφέρον της πολυεθνικής Sony Music που φαίνεται πως τους ετοίμαζε για κάτι μεγάλο.Έτσι την παραγωγή του άλμπουμ ανέλαβε ο Αμερικανός Kevin Elson που είχε δουλέψει με μπάντες όπως οι Journey και οι Lynyrd Skynyrd ενώ είχε γίνει προσέγγιση και στον Dieter Dierks ,παραγωγό των Scorpions αλλά και τον Bruce Fairbairn γνωστό από την συνεργασία του με τους Bon Jovi.O Elson ακολούθησε το πνεύμα της εποχής που ήθελε τον ροκ ήχο πιο "μαλακό"και mainstream με έμφαση στα πλήκτρα κάτι που διαφοροποιούσε αρκετά τη μουσική των Europe όπου μέχρι τότε ξεχώριζαν οι κιθάρες του Norum.Έμεις βέβαια τότε δεν τα πολυκαταλαβαίναμε αυτά ούτε και μας ένοιαζε ιδιαίτερα σε πόσες χώρες είχε πάει στο Νο 1 το άλμπουμ που είχαμε αγοράσει.Οι ακροάσεις γίνονταν σε ...προκαθορισμένα ραντεβού -αφού ο δίσκος άνηκε σε όλους και έπρεπε να τον ακούμε όλοι μαζί.Μέτα από κάμποσες φόρες και αφού εκτονώθηκε ο αρχικός μας ενθουσιασμός αρχίσαμε πραγματικά να το ακούμε.Αφήστε που γίναμε και πιο επιμελείς στα μαθήματα Αγγλικών μας για να καταλαβαίνουμε τους στίχους.
Μπορεί να πέρασαν 30 χρόνια όμως όσα ακόμα κι αν περάσουν δεν νομίζω πως θα μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ αντικειμενική κριτική στα τραγούδια του The Final Countdown.Η απόπειρα του Joey Tempest να περιγράψει ένα διαπλανητικό ταξίδι στο ομότιτλο κομμάτι εμάς μας έστειλε στον Εβδομο Ουρανό (έστω και για τελείως διαφορετικούς λόγους) ,το Rock The Night θα είναι πάντα το κάλεσμα μας στο πάρτι κι όσο για το Carrie ,πάντα σταματάμε για να ακούσουμε το σόλο κάθε φορά που το ακούμε τυχαία σε κάποιο ραδιόφωνο (πόσο μας είχε λείψει αυτό το σόλο σε εκείνη την ακουστική εκτέλεση του 2004).Αυτά τα τραγούδια είναι πια κλασσικά ,δεν έχουν χάσει την απήχησή τους στο κοινό που τα επιβραβεύει με την αντίδραση του όταν ακούγονται στις συναυλίες.Tις ιστορίες του Danger On The Track και του Ninja τότε τις βρίσκαμε συναρπαστικές ,σήμερα μας κάνουν να χαμογελάμε η δύναμη της μουσικής τους όμως παραμένει ίδια κι όσο κι αν ο ίδιος ο Joey Tempest κάποτε χαρακτήρισε το Ninja (στιχουργικά τουλάχιστον) αφελές είναι σίγουρα ένα από τα τραγούδια που ανυπομονούμε να ακούσουμε και πάλι στις επετειακές συναυλίες του Νοεμβρίου.Το Cherokee είναι ένα από τα τελευταία τραγούδια που γράφτηκαν για το άλμπουμ (όπως ξέρουμε πολλά από αυτά είχαν αρχίσει να "δοκιμάζονται" στα live ,στις περιοδείες μετά το Wings Of Tomorrow και το On The Loose.)και είναι εμπνευσμένο από την ιστορία της ομώνυμης φυλής Ινδιάνων .Το μελαγχολικό Time Has Come αλλάζει την ατμόσφαιρα του δίσκου και είναι ίσως το πρώτο τραγούδι που μας ανάγκασε να καθίσουμε και να ακούσουμε-πιθανότατα για να το καταλάβουμε-και ακόμα δεν έχει πάψει να ασκεί τη μαγεία του πάνω μας.Μέτα όμως έρχεται το καλύτερο ίσως για μας μέρος του δίσκου με κομμάτια γεμάτα ενέργεια που -έστω και πίσω από την πιο λουστραρισμένη παραγωγή-έφεραν κάτι από τον μέχρι τότε ήχο της μπάντας.Για το Heart Of Stone πάντα θα έχουμε την απορία γιατί η μπάντα δεν το περιλαμβάνει πιο συχνά στο σετ ,το On The Loose πιο φροντισμένο από την αρχική του μορφή πάντα όμως με τέρμα τα γκάζια και τέλος ένα από τα πιο αγαπημένα μας τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι Europe ,το απόλυτα γοητευτικό και ...μυστηριώδες Love Chaser.
Tα χρόνια πέρασαν ,εμείς μεγαλώσαμε,το ίδιο και οι Europe που μπορεί να τους χάσαμε για λίγο ,επέστρεψαν όμως μοιάζοντας αποφασισμένοι να φτιάξουν δίσκους τον κάθε ένα καλύτερο από τον προηγούμενο.Εξελίχθηκαν με έναν πολύ ωραίο τρόπο (σαν τον ...Αντετοκούνμπο που λέει και το αθλητικό μας τμήμα,που δεν ξέρεις ακόμα πόσο καλύτερος μπορεί να γίνει) και δεν θα μπούμε ποτέ στη διαδικασία να συγκρίνουμε τα τραγούδια που γράφουν σήμερα με εκείνα του τότε.Το The Final Countdown ήταν το πρώτο αληθινό μας άλμπουμ και δεν θα χάσει ποτέ αυτό το προνόμιο.Έγινε το κατώφλι μας στον ακόμα τότε μπερδεμένο για μας κόσμο της ροκ.Έκτος από αυτή την υπέροχη μπάντα τους Europe μας έμαθε πολλά πράγματα με πιο βασικό από όλα να ακούμε μουσική ,να ξεχωρίζουμε τι είναι αυτό που μας πραγματικά μας αρέσει από το σωρό.Μας έκανε να δούμε τη ροκ μουσική με πιο ανοιχτό μυαλό και να καταλάβουμε ότι δεν είναι μόνο μαγκιά και φασαρία αλλά και μελωδίες και συναίσθημα και εξαιρετική τεχνική από τους μουσικούς που παίζουν.
Κλείνοντας νιώθουμε για μια ακόμη φορά πως είπαμε πολλά και ταυτόχρονα τίποτα .Αυτή όμως ήταν η ιστορία μας σχετικά με το The Final Countdown -που για μας δεν είναι μόνο ένα άλμπουμ στη δισκοθήκη μας αλλά αναμνήσεις ,συναισθήματα και τόσα πολλά άλλα-κι ελπίζουμε να την είπαμε όσο καλύτερα γίνεται.Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε τώρα είναι να σταματήσουμε να μιλάμε και να του αφιερώσουμε μια ακόμα ακρόαση ,Δε συμφωνείτε?
Οι Europe ήδη με το προηγούμενο άλμπουμ τους Wings Of Tomorrow είχαν προσελκύσει το ενδιαφέρον της πολυεθνικής Sony Music που φαίνεται πως τους ετοίμαζε για κάτι μεγάλο.Έτσι την παραγωγή του άλμπουμ ανέλαβε ο Αμερικανός Kevin Elson που είχε δουλέψει με μπάντες όπως οι Journey και οι Lynyrd Skynyrd ενώ είχε γίνει προσέγγιση και στον Dieter Dierks ,παραγωγό των Scorpions αλλά και τον Bruce Fairbairn γνωστό από την συνεργασία του με τους Bon Jovi.O Elson ακολούθησε το πνεύμα της εποχής που ήθελε τον ροκ ήχο πιο "μαλακό"και mainstream με έμφαση στα πλήκτρα κάτι που διαφοροποιούσε αρκετά τη μουσική των Europe όπου μέχρι τότε ξεχώριζαν οι κιθάρες του Norum.Έμεις βέβαια τότε δεν τα πολυκαταλαβαίναμε αυτά ούτε και μας ένοιαζε ιδιαίτερα σε πόσες χώρες είχε πάει στο Νο 1 το άλμπουμ που είχαμε αγοράσει.Οι ακροάσεις γίνονταν σε ...προκαθορισμένα ραντεβού -αφού ο δίσκος άνηκε σε όλους και έπρεπε να τον ακούμε όλοι μαζί.Μέτα από κάμποσες φόρες και αφού εκτονώθηκε ο αρχικός μας ενθουσιασμός αρχίσαμε πραγματικά να το ακούμε.Αφήστε που γίναμε και πιο επιμελείς στα μαθήματα Αγγλικών μας για να καταλαβαίνουμε τους στίχους.
Μπορεί να πέρασαν 30 χρόνια όμως όσα ακόμα κι αν περάσουν δεν νομίζω πως θα μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ αντικειμενική κριτική στα τραγούδια του The Final Countdown.Η απόπειρα του Joey Tempest να περιγράψει ένα διαπλανητικό ταξίδι στο ομότιτλο κομμάτι εμάς μας έστειλε στον Εβδομο Ουρανό (έστω και για τελείως διαφορετικούς λόγους) ,το Rock The Night θα είναι πάντα το κάλεσμα μας στο πάρτι κι όσο για το Carrie ,πάντα σταματάμε για να ακούσουμε το σόλο κάθε φορά που το ακούμε τυχαία σε κάποιο ραδιόφωνο (πόσο μας είχε λείψει αυτό το σόλο σε εκείνη την ακουστική εκτέλεση του 2004).Αυτά τα τραγούδια είναι πια κλασσικά ,δεν έχουν χάσει την απήχησή τους στο κοινό που τα επιβραβεύει με την αντίδραση του όταν ακούγονται στις συναυλίες.Tις ιστορίες του Danger On The Track και του Ninja τότε τις βρίσκαμε συναρπαστικές ,σήμερα μας κάνουν να χαμογελάμε η δύναμη της μουσικής τους όμως παραμένει ίδια κι όσο κι αν ο ίδιος ο Joey Tempest κάποτε χαρακτήρισε το Ninja (στιχουργικά τουλάχιστον) αφελές είναι σίγουρα ένα από τα τραγούδια που ανυπομονούμε να ακούσουμε και πάλι στις επετειακές συναυλίες του Νοεμβρίου.Το Cherokee είναι ένα από τα τελευταία τραγούδια που γράφτηκαν για το άλμπουμ (όπως ξέρουμε πολλά από αυτά είχαν αρχίσει να "δοκιμάζονται" στα live ,στις περιοδείες μετά το Wings Of Tomorrow και το On The Loose.)και είναι εμπνευσμένο από την ιστορία της ομώνυμης φυλής Ινδιάνων .Το μελαγχολικό Time Has Come αλλάζει την ατμόσφαιρα του δίσκου και είναι ίσως το πρώτο τραγούδι που μας ανάγκασε να καθίσουμε και να ακούσουμε-πιθανότατα για να το καταλάβουμε-και ακόμα δεν έχει πάψει να ασκεί τη μαγεία του πάνω μας.Μέτα όμως έρχεται το καλύτερο ίσως για μας μέρος του δίσκου με κομμάτια γεμάτα ενέργεια που -έστω και πίσω από την πιο λουστραρισμένη παραγωγή-έφεραν κάτι από τον μέχρι τότε ήχο της μπάντας.Για το Heart Of Stone πάντα θα έχουμε την απορία γιατί η μπάντα δεν το περιλαμβάνει πιο συχνά στο σετ ,το On The Loose πιο φροντισμένο από την αρχική του μορφή πάντα όμως με τέρμα τα γκάζια και τέλος ένα από τα πιο αγαπημένα μας τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι Europe ,το απόλυτα γοητευτικό και ...μυστηριώδες Love Chaser.
Tα χρόνια πέρασαν ,εμείς μεγαλώσαμε,το ίδιο και οι Europe που μπορεί να τους χάσαμε για λίγο ,επέστρεψαν όμως μοιάζοντας αποφασισμένοι να φτιάξουν δίσκους τον κάθε ένα καλύτερο από τον προηγούμενο.Εξελίχθηκαν με έναν πολύ ωραίο τρόπο (σαν τον ...Αντετοκούνμπο που λέει και το αθλητικό μας τμήμα,που δεν ξέρεις ακόμα πόσο καλύτερος μπορεί να γίνει) και δεν θα μπούμε ποτέ στη διαδικασία να συγκρίνουμε τα τραγούδια που γράφουν σήμερα με εκείνα του τότε.Το The Final Countdown ήταν το πρώτο αληθινό μας άλμπουμ και δεν θα χάσει ποτέ αυτό το προνόμιο.Έγινε το κατώφλι μας στον ακόμα τότε μπερδεμένο για μας κόσμο της ροκ.Έκτος από αυτή την υπέροχη μπάντα τους Europe μας έμαθε πολλά πράγματα με πιο βασικό από όλα να ακούμε μουσική ,να ξεχωρίζουμε τι είναι αυτό που μας πραγματικά μας αρέσει από το σωρό.Μας έκανε να δούμε τη ροκ μουσική με πιο ανοιχτό μυαλό και να καταλάβουμε ότι δεν είναι μόνο μαγκιά και φασαρία αλλά και μελωδίες και συναίσθημα και εξαιρετική τεχνική από τους μουσικούς που παίζουν.
Κλείνοντας νιώθουμε για μια ακόμη φορά πως είπαμε πολλά και ταυτόχρονα τίποτα .Αυτή όμως ήταν η ιστορία μας σχετικά με το The Final Countdown -που για μας δεν είναι μόνο ένα άλμπουμ στη δισκοθήκη μας αλλά αναμνήσεις ,συναισθήματα και τόσα πολλά άλλα-κι ελπίζουμε να την είπαμε όσο καλύτερα γίνεται.Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε τώρα είναι να σταματήσουμε να μιλάμε και να του αφιερώσουμε μια ακόμα ακρόαση ,Δε συμφωνείτε?
