Joey Tempest Europe Bag Of Bones track-by-track guide

   Mια ακόμη ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε ο Joey Tempest στο Classic Rock όπου μιλάει για κάθε ένα από τα τραγούδια του Bag Of Bones ξεχωριστά.Αυτο δεν είναι κάτι που βλέπουμε ή ακόυμε για πρώτη φορά όμως παρακολουθόντας καθε φορά αυτές τις  συνεντεύξεις μάθαινουμε και κάτι καινούριο για το πως δημιουργήθηκαν τα κομμάτια του σπουδαίου αυτού δίσκου.

   ΄Ετσι λοιπόν για το Riches To Rags ,o Tempest λέει πως ήθελε λίγο να μας ...τρομάξει,να ανακατέψει λίγο τα πράγματα και να δηλώσει ότι ήρθε η ώρα η μπάντα να θάψει το παρελθόν.Εμείς όταν πρωτοακούσαμε το φοβερό αυτό riff,χαμογελάσαμε με ικανοπίηση και απολάυσαμε τον τρόπο που η μπάντα "έβγαλε τη γλώσσα" στο παρελθόν και κοίταξε προς το μέλλον.Είναι και για έμας ένα από τα αγαπημένα μας και φαίνεται να δουλεύει πολύ καλά στα live.

    To Not Supposed To Sing The Blues,κάτα μια έννοια αυτοβιογραφικό ένας φόρος τιμής στο κλασικό ροκ και στις επιρροές της μπάντας.Ένα μουσικό ταξίδι στο χρόνο που όσες φορές και να το ακούσουμε δε μπορούμε να του αντισταθούμε.

    Για το Firebox,δεν ήθελε να πει πολλά.Βασισμένο σε μια ιδέα του Μic Michaeli ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή τον Tempest και μπήκε στο άλμπουμ για να "ανεβάσει" την κάπως μελαγχολική διάθεση των υπόλοιπων κομματιών.Ένα ταξίδι το χαρακτήρισε καθώς και μεγαλοπρεπές.Θα συμφωνήσουμε μαζί του  καθώς αφήνουμε τον μαγευτικό ανατολίτικο ρυθμό του να μας συνεπάρει.

  Το ομώνυμο τραγούδι Bag Of Bones προέκυψε από μια δύσκολη , δημιουργικά στιγμή του Tempest που προσπάθούσε να γράψει τραγούδια για το νέο δίσκο και δεν είχε ιδέες.Από εκείνο το μελαγχολικό συναισθημα γεννήθηκε το κομμάτι και παντρεύτηκε με τις ταραχές στο Λονδινο δημιουργώντας ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα.Κερασάκι στην τούρτα η εκπληκτική κιθάρα του Joe Bonamassa που δίνει μια άλλη διάσταση στο τραγούδι και το φοβερό σόλο που σιγοκαίει εκεί που το περιμένεις να ξεσπάσει.Δε χρειάζεται νομίζω να διευκρινιστεί ότι είναι από τα πλέον αγαπημένα μας.

   Ακολουθεί ένα σύντομο instrumental διαλειμμα το Requiem- για τα 80's ήθελαν αρχικά να το ονομάσουν άλλα τελικά κράτησε τον μονολεκτικό τίτλο-ένας αυτοσχεδιασμός του Μic Michaeli που έγινε ιδανική εισαγωγή για το My Woman My Friend.Mια ιδέα των Tempest και Michaeli από την εποχή του Prisoners In Paradise ήρθε κι έδεσε με ένα βαρύ riff του John Leven για να γραφτεί ένα ιδιαίτερο τραγούδι αγάπης με απίστευτη κιθάρα.
   ΄Οσο για το Demon Head,που δημιούργησε κάποιους περιέργους συνειρμούς στα μέλη της μπάντας είναι από αυτα τα τραγούδια που απλά αγαπάμε γιατί μας θυμιζουν κάτι από τα παλιά -Deep Purple-γιατί έχει αυτούς τους στίχους που μπορεί να σημαίνουν πολλά και ευχόμαστε να είναι ακόμα στο setlist όταν και άν καταφέρουμε να δούμε τη μπάντα live.
     Ακολουθεί το Drink And A Smile ,το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησαν οι Europe και ένω το υπόλοιπο άλμπουμ ήδη μιξαριζόταν απο τον Kevin Shirley.Βασισμένο σε μια -τρελή- ιδέα του Joey Tempest ένα τόσο διαφορετικό ακουστικό τραγούδι ,τοσο μουσικά όσο και φωνητικά,που στην αρχή μας ξάφνιασε και ίσως και να μας ξένισε λίγο ,κάποιος από την παρέα όμως είπε "μα έλατε τώρα ,αφού είναι τόσο...Led Zeppelin" και μας έκανε να το ακούσουμε λίγο πιο προσεκτικά και τελικά να υποκύψουμε στη γοητεία του.
   Το Doghouse, ένα καθαρόαιμο rock κομμάτι που είχαμε αγαπήσει απο τον περασμένο χειμώνα όταν άρχισε να παίζεται στις συναυλίες της μπάντας φρεσκαρίστηκε απο τη ματιά του Kevin Shirley και μας ξανασυστήθηκε για να το αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο.
  Εμπνευσμένο από την πεσιμιστική ατμόσφαιρα του Λονδίνου την εποχή της κρίσης είναι το Mercy Υou Mercy Me,που με το θανατηφόρο riff του John Norum είναι ιδανικό για να σε ξεσηκώσει και να σε κάνει να θέλεις να πετάξεις από πάνω σου κάθε τι που σε πλακώνει.
    Ο δίσκος τελειώνει με το Bring It All Home τη μία και μοναδική μπαλάντα του,μια ακόμα ιδέα από τα παλιά.΄Ενα ιδιαίτερο τραγούδι που γράφτηκε για να γίνει το αποχαιρετηστήριο της μπάντας ,το τραγούδι με το όποιο θα ευχαριστήσουν και θα χαιρετήσουν το κοινό τους στην τελευταία τους συναυλία.Ας ελπίσουμε ότι αυτή η στιγμή θα αργήσει πολύ ακόμα.Μια φίλη μας είπε ότι αυτό το κάπως γλυκόπικρο και μελαγχολικό τραγούδι είναι και το ιδανικό κλείσιμο του άλμπουμ κι όσο κι αν της αρέσει το Βeautiful Disaster -το bonus τραγούδι της Ιαπωνικής έκδοσης και το μόνο για το οποίο δεν μίλησε ο Τempest-δε θα ήθελε με τίποτα να της χάλασει αυτή την τελευταία αίσθηση ,την "επίγευση" που λένε και οι γευσιγνώστες.Ποιος ξέρει, μπορεί και να έχει δίκιο,οι γυναίκες έχουν ένστικτο...
    Σ΄αυτό το κείμενο αλλά και στη συνεντεύξη του Joey Tempest χρησιμοποιήθηκε αρκετές φορές η λέξη ταξίδι.Κι αύτο είναι για μας η μουσική αυτής της μπάντας.Καθέ τραγούδι είναι μια στάση, μια σύντομη περιηγηση σε έναν προορισμό ,μέσα στο  μεγάλο ταξίδι στην πορεία της μουσικής των Europe.Και για ότι έχουμε δει -αλλά κυρίως για ότι έχουμε ακόυσει μέχρι σήμερα μέσα σ΄αυτό το ταξίδι δεν έχουμε μετανιώσει ούτε λεπτό.

      Αλλά επειδή πολύ το ρίξαμε στην ποίηση ας πούμε και για κάτι πιο πρακτικό.Εκτός από τη συνέντευξη του Joey Tempest στο τεύχος Μαϊου του ελληνικού Metal Hammer έχουμε κι άλλη μια "ελληνική ¨συνέντευξη,αυτή του John Leven στην ιστισελίδα rockway.gr.Aν και ο αγαπημένος μπασίστας μας στεναχωρεί κάπως αποκλύπτωντας ότι η Ελλάδα δεν είναι στα άμεσα σχέδια των Europe για κάποια συναυλία καθώς δεν υπάρχει το ανάλογο ενδιαφέρον η συνέντευξη είναι πολύ καλή και αξίζει να τη διαβάσετε.
http://www.rockway.gr/synenteykseis-world/item/2960-europe