Η πρώτη γνωριμία με το Walk The Earth έγινε με το ομότιτλο τραγούδι που ανοίγει και το δίσκο.Γεννήθηκε από έναν αυτοσχεδιασμό του Mic Michaeli στη διάρκεια του live,μια μελωδία που ο maestro θεωρούσε ιδανική για μουσική ταινίας,ευτυχώς όμως ο Joey Tempest είχε διαφορετική γνώμη κι έτσι προέκυψε ένα ακόμα μεγάλο τραγούδι το πιο κοντινό στον ήχο της μπάντας μέσα στο δίσκο φτιαγμένο για να παίζεται ζωντανά στη σκηνή όπως το Last Look At Eden ή το War Of Kings,με ένα ρεφρέν που θα μπορούσε να γίνει σύνθημα για μεγάλους αθλητικούς αγώνες.Οι στίχοι του γράφτηκαν για να μας "ντοπάρουν" στους περίεργους καιρούς που ζούμε και η παιδική φωνή του ρεφρέν ανήκει στον μεγαλύτερο γιο του Joey τον Jamie που κάνει την πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση.
Με τα The Siege και Κingdom United o Joey Tempest κάνει μια βουτιά στα βαθιά΄-στιχουργικά τουλάχιστον- προσπαθώντας μέσα σε ροκ τραγούδια να καταγράψει την πορεία της δημοκρατίας σε δύο σημαντικές ιστορικές στιγμές τη Γαλλική Επανάσταση και την υπογραφή της Magna Carta.Δεν το άφησε στην τύχη,ζήτησε τη βοήθεια ενός καθηγητή ιστορίας και δύο καταξιωμένων στιχουργών (Chris Difford,Boo Hewerdine) για να πει τις ιστορίες του.Μέσα από ένα βαρύ riff του John Leven ζωντανεύουν εικόνες της Γαλλίας του 18ου αιώνα στο The Siege ενώ στο ούτε καν τριών λεπτών διαμάντι Kingdom United η ιστορία κυλάει μέσα από τους στίχους ειπωμένη απλά αλλά ουσιαστικά(όπως θα την έλεγαν και οι Thin Lizzy-και αυτό είναι κοπλιμέντο).
Ένα κομμάτι που χρειάστηκε χρόνια ολόκληρα για να ολοκληρωθεί έρχεται να αλλάξει την ατμοσφαίρα.Ο Joey Tempest ξεκίνησε να το γράφει την εποχή που έκανε την σόλο καριέρα του κι έμελλε να το ολοκληρώσει λίγο πριν ηχογραφηθεί το Walk The Earth στο πατρικό του σπίτι στη Στοκχόλμη,εκεί που είχε γραφτεί και το Final Countdown.Οι στίχοι μιλούν για τη συνέχεια εκείνης της ιστορίας σε ένα από τα πιο απρόσμενα και παράξενα όμορφα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι Europe,το Pictures.Μουσικά ένας φόρος τιμής στον David Bowie,φωνητικά πατάει στα βήματα των Pink Floyd και του Dave Gilmour,θα το συγκρίναμε με το Second Day για τον τρόπο που έκαμψε τις αντιστάσεις μας με τη γοητεία του.
Ένα ακόμα δυναμικό κομμάτι με χαρακτηριστικό ρυθμό και riff που λειτουργεί πολύ καλά στη σκηνή είναι το Election Day.Αν και σε ένα τόσο διασκεδαστικό τραγούδι κάποιος θα περίμενε ένα πιο ανάλαφρο θέμα οι στίχοι είναι κάποιες σκέψεις του Joey Tempest για την πολιτική του σήμερα και την δική μας συμμετοχή σε αυτή δοσμένες με ένα λεπτό άρωμα σαρκαστικού χιούμορ.
Αμέσως μετά μας περιμένει μια ακόμα έκπληξη ένα κομμάτι που κάποιος ανυποψίαστος (ή μπορεί και υποψιασμένος) δεν θα περίμενε να ακούσει από τους Europe.To Wolves,ένα τραγούδι που μιλάει για την εμπιστοσύνη είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον πείραμα του δίσκου από τον τρόπο της ηχογράφησης του ως το τελικό αποτέλεσμα με τη μπάντα να δοκιμάζει τα όρια της βάζοντας τον ήχο της σε μια άλλη διάσταση και τον Joey Tempest να μας συστήνει ένα (ακόμη) από τα πολλά διαφορετικά ερμηνευτικά του πρόσωπα.
Kάπου εδώ τελειώνουν οι πειραματισμοί και τα τρία τραγούδια που ακολουθούν μας θυμίζουν εκείνο το παλιό ελληνικό τραγούδι που έλεγε "εδώ είναι ο παράδεισος,η κόλαση εδώ".Το GTO και το Haze βασίστηκαν σε ιδέες του John Norum με riff που θα ζήλευε και η πιο βαριά metal μπάντα και κιθαριστικά σόλο σκέτο βάλσαμο ψυχής.Διαφορετικά μεταξύ τους -το GTO μιλάει για τις μικρές ελευθερίες σαν αυτή που μας χαρίζει η ταχύτητα ενώ το Ηaze πιο περίπλοκο και ...ομιχλώδες-γίνονται μαζί με το Whenever You're Ready μια τριλογία και αυθεντικής rock'n roll ποίησης,πραγματική απόλαυση για όσους αγαπάμε αυτή τη μουσική.
Για το τέλος οι Europe σχεδόν πάντα επιλέγουν ένα ξεχωριστό κομμάτι.Μπορεί το Turn To Dust,το τραγούδι που βασίστηκε σε μια ιδέα του Mic Michaeli και για περίπου μια δεκαετία έμενε την τελευταία στιγμή εκτός σε κάθε άλμπουμ,να κινείται σε πιο κλασικές και γνώριμες φόρμες όμως η δυναμική μελωδία του είναι σαν να δίνει ένταση στο μελαγχολικό του θέμα δημιουργώντας ένα σύνολο που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο.Ένα εξαιρετικό κλείσιμο για το άλμπουμ που έχει βρει το δρόμο του και στο live όπου απαλλάχτηκε από το σκληρό και απότομο φινάλε του.
Τα εξαιρετικά υλικά βέβαια δεν είναι πάντα αρκετά αν δεν τα αξιοποιήσουν οι κατάλληλοι σεφ.Το ότι οι Europe είναι σπουδαίοι μουσικοί νομίζω δεν χρειάζεται να το τεκμηριώσουμε εμείς.Είναι φανερό όμως πως στους τελευταίους δίσκους τους νιώθουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση όπως είπε και ο Ian Haugland σε πρόσφατη συνέντευξη του.Ο ίδιος ο ντράμερ μπορεί να αποστασιοποιείται από τη σύνθεση των τραγουδιών είναι όμως η ραχοκοκκαλιά τους.Ο John Leven θα κάνει πάντα τη διαφορά ακόμα και με ένα χαρακτηριστικό riff δίνοντας πάντα το ειδικό του βάρος στα κομμάτια.Για τον John Norum τα λόγια δεν είναι ποτέ αρκετά.Δίνει ζωή στο πιο βαρύ riff,σε ένα μελωδικό σόλο ή ένα σόλο βγαλμένο από την κόλαση και χρησιμοποιεί την τεχνική του όχι για να καπελώσει αλλά για να υπηρετήσει την αίσθηση και το συναίσθημα κάθε τραγουδιού.Ο Mic Michaeli βάζει έντονη τη σφραγίδα του "δένοντας" μελωδικά όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τη μουσική των Europe για να της δώσει κάθε φορά το ξεχωριστό χαρακτηριστικό χρώμα της.Όσο για τον Joey Tempest έχουμε πλέον πειστεί πως είναι φτιαγμένος από το υλικό των μεγάλων ερμηνευτών του κλασικού ροκ.Πάνω από όλα όμως ξέρει πια την ιστορία που θέλει να πει κάθε φορά και κυρίως πως να την πει για να μας κάνει όχι απλώς να την καταλάβουμε αλλά να την νιώσουμε.
Συνυπεύθυνος για το καλοδουλεμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια Walk The Earth είναι φυσικά ο Dave Cobb που ταίριαξε μια χαρά με τη μπάντα και έβαλε την πινελιά του σε κάθε τραγούδι,ο συνεργάτης του Eddie Spears και η ομάδα των ηχοληπτών του στούντιο της Abbey Road.O Cobb τους έφερε σε επαφή και με τον Aaron Raitiere που βοήθησε τον Joey Tempest να ολοκληρώσει στιχουργικά πολλά τραγούδια του δίσκου.O John Norum είχε όπως πάντα στο πλευρό του τον Peer Stappe και ο Mic Michaeli τον Max Lorentz.
To Walk The Earth όπως και όλοι οι δίσκοι των Europe συνοδεύεται από ένα καλαίσθητο πακέτο.Το εξώφυλλο όπως ξέρουμε δημιούργησε ο Mike Sportes της Filthmart ενώ υπεύθυνοι για το συνολικό αποτέλεσμα είναι οι γνωστοί μας από το War Of Kings Paul Tippet και Adrian Andrews της Vitamin P.Η κεντρική φωτογραφία της μπάντας ανήκει στον Brian Cannon ενώ τις φωτογραφίες από τα Abbey Road Studios τράβηξε ο Patric Ullaeus ο οποίος επιμελήθηκε και το DVD Europe At Abbey Road που συνοδεύει το άλμπουμ.Σε αυτό το μικρού μήκους φιλμ τα μέλη της μπάντας μέσα από σύντομες συνεντεύξεις τους μιλούν για την εμπειρία της ηχογράφησης του Walk The Earth στο ιστορικό στούντιο αλλά και για την επανάληψη της συνεργασίας τους με τον Dave Cobb.
Oι ίδιοι έχουν πει ότι κήδεψαν το παρελθόν τους στη διάρκεια των ηχογραφήσεων του Bag Of Bones.Όσοι τότε δεν τους έδωσαν σημασία μάλλον ήρθε η στιγμή να το κάνουν.Οι Europe σέβονται το παρελθόν ,το τιμούν και το γιορτάζουν όταν υπάρχει λόγος,δεν σκοπεύουν όμως να το επαναλάβουν.Το παρελθόν τους έδωσε πολλά-δόξα,φήμη,χρήματα-έλειπε όμως κάτι.Εκείνοι είναι εδώ,ωριμάζουν-δεν γερνούν-, συνεχίζουν με πίστη, δεν επαναπαύονται,αναζητούν,εξελίσσονται,προκαλούν τους εαυτούς τους κι όλους εμάς.Αυτό τους κάνει πρωταθλητές.Και τους δίνει αυτό που τους έλειπε.Σεβασμό.Και φυσικά αποδοχή-το βλέπει αυτό κάποιος στις συναυλίες τους ,τελευταία και στην ...ψήφο του λάου.Οι ακροατές του Planet Rock ανέδειξαν το Walk The Earth ως άλμπουμ της χρονιάς.
Πολλοί ακούγοντας τα τραγούδια του άλμπουμ έσπευσαν να σχολιάσουν πως κάτι τους θύμιζαν.Κάποιοι άλλοι τους παραλλήλισαν (τιμητικά) με τους Deep Purple στις καλύτερες στιγμές τους.Αν θέλετε τη γνώμη μας μη τους συγκρίνετε,κλείστε τα αυτιά σας σε οτιδήποτε άλλο και συγκεντρωθείτε στη μουσική τους.Ακούστε το Walk The Earth όχι μία αλλά πολλές φορές.Το αξίζει.Εμείς θέλουμε να ευχαριστήσουμε ακόμα μια φορά τη μπάντα για το συναρπαστικότερο ταξίδι που μας χάρισε τα τελευταία χρόνια.Γιατί απλά δεν ήταν εύκολο,χρειάστηκε χρόνο και προσπάθεια.Και είμαστε ακόμα στο δρόμο...
Καλή χρονιά λοιπόν΄, στη μπάντα και σε όλους εσάς εκεί έξω...
Με τα The Siege και Κingdom United o Joey Tempest κάνει μια βουτιά στα βαθιά΄-στιχουργικά τουλάχιστον- προσπαθώντας μέσα σε ροκ τραγούδια να καταγράψει την πορεία της δημοκρατίας σε δύο σημαντικές ιστορικές στιγμές τη Γαλλική Επανάσταση και την υπογραφή της Magna Carta.Δεν το άφησε στην τύχη,ζήτησε τη βοήθεια ενός καθηγητή ιστορίας και δύο καταξιωμένων στιχουργών (Chris Difford,Boo Hewerdine) για να πει τις ιστορίες του.Μέσα από ένα βαρύ riff του John Leven ζωντανεύουν εικόνες της Γαλλίας του 18ου αιώνα στο The Siege ενώ στο ούτε καν τριών λεπτών διαμάντι Kingdom United η ιστορία κυλάει μέσα από τους στίχους ειπωμένη απλά αλλά ουσιαστικά(όπως θα την έλεγαν και οι Thin Lizzy-και αυτό είναι κοπλιμέντο).
Ένα κομμάτι που χρειάστηκε χρόνια ολόκληρα για να ολοκληρωθεί έρχεται να αλλάξει την ατμοσφαίρα.Ο Joey Tempest ξεκίνησε να το γράφει την εποχή που έκανε την σόλο καριέρα του κι έμελλε να το ολοκληρώσει λίγο πριν ηχογραφηθεί το Walk The Earth στο πατρικό του σπίτι στη Στοκχόλμη,εκεί που είχε γραφτεί και το Final Countdown.Οι στίχοι μιλούν για τη συνέχεια εκείνης της ιστορίας σε ένα από τα πιο απρόσμενα και παράξενα όμορφα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι Europe,το Pictures.Μουσικά ένας φόρος τιμής στον David Bowie,φωνητικά πατάει στα βήματα των Pink Floyd και του Dave Gilmour,θα το συγκρίναμε με το Second Day για τον τρόπο που έκαμψε τις αντιστάσεις μας με τη γοητεία του.
 |
| photo:Brian Cannon |
Ένα ακόμα δυναμικό κομμάτι με χαρακτηριστικό ρυθμό και riff που λειτουργεί πολύ καλά στη σκηνή είναι το Election Day.Αν και σε ένα τόσο διασκεδαστικό τραγούδι κάποιος θα περίμενε ένα πιο ανάλαφρο θέμα οι στίχοι είναι κάποιες σκέψεις του Joey Tempest για την πολιτική του σήμερα και την δική μας συμμετοχή σε αυτή δοσμένες με ένα λεπτό άρωμα σαρκαστικού χιούμορ.
Αμέσως μετά μας περιμένει μια ακόμα έκπληξη ένα κομμάτι που κάποιος ανυποψίαστος (ή μπορεί και υποψιασμένος) δεν θα περίμενε να ακούσει από τους Europe.To Wolves,ένα τραγούδι που μιλάει για την εμπιστοσύνη είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον πείραμα του δίσκου από τον τρόπο της ηχογράφησης του ως το τελικό αποτέλεσμα με τη μπάντα να δοκιμάζει τα όρια της βάζοντας τον ήχο της σε μια άλλη διάσταση και τον Joey Tempest να μας συστήνει ένα (ακόμη) από τα πολλά διαφορετικά ερμηνευτικά του πρόσωπα.
Kάπου εδώ τελειώνουν οι πειραματισμοί και τα τρία τραγούδια που ακολουθούν μας θυμίζουν εκείνο το παλιό ελληνικό τραγούδι που έλεγε "εδώ είναι ο παράδεισος,η κόλαση εδώ".Το GTO και το Haze βασίστηκαν σε ιδέες του John Norum με riff που θα ζήλευε και η πιο βαριά metal μπάντα και κιθαριστικά σόλο σκέτο βάλσαμο ψυχής.Διαφορετικά μεταξύ τους -το GTO μιλάει για τις μικρές ελευθερίες σαν αυτή που μας χαρίζει η ταχύτητα ενώ το Ηaze πιο περίπλοκο και ...ομιχλώδες-γίνονται μαζί με το Whenever You're Ready μια τριλογία και αυθεντικής rock'n roll ποίησης,πραγματική απόλαυση για όσους αγαπάμε αυτή τη μουσική.
Για το τέλος οι Europe σχεδόν πάντα επιλέγουν ένα ξεχωριστό κομμάτι.Μπορεί το Turn To Dust,το τραγούδι που βασίστηκε σε μια ιδέα του Mic Michaeli και για περίπου μια δεκαετία έμενε την τελευταία στιγμή εκτός σε κάθε άλμπουμ,να κινείται σε πιο κλασικές και γνώριμες φόρμες όμως η δυναμική μελωδία του είναι σαν να δίνει ένταση στο μελαγχολικό του θέμα δημιουργώντας ένα σύνολο που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο.Ένα εξαιρετικό κλείσιμο για το άλμπουμ που έχει βρει το δρόμο του και στο live όπου απαλλάχτηκε από το σκληρό και απότομο φινάλε του.
 |
| photo:Patric Ullaeus |
Τα εξαιρετικά υλικά βέβαια δεν είναι πάντα αρκετά αν δεν τα αξιοποιήσουν οι κατάλληλοι σεφ.Το ότι οι Europe είναι σπουδαίοι μουσικοί νομίζω δεν χρειάζεται να το τεκμηριώσουμε εμείς.Είναι φανερό όμως πως στους τελευταίους δίσκους τους νιώθουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση όπως είπε και ο Ian Haugland σε πρόσφατη συνέντευξη του.Ο ίδιος ο ντράμερ μπορεί να αποστασιοποιείται από τη σύνθεση των τραγουδιών είναι όμως η ραχοκοκκαλιά τους.Ο John Leven θα κάνει πάντα τη διαφορά ακόμα και με ένα χαρακτηριστικό riff δίνοντας πάντα το ειδικό του βάρος στα κομμάτια.Για τον John Norum τα λόγια δεν είναι ποτέ αρκετά.Δίνει ζωή στο πιο βαρύ riff,σε ένα μελωδικό σόλο ή ένα σόλο βγαλμένο από την κόλαση και χρησιμοποιεί την τεχνική του όχι για να καπελώσει αλλά για να υπηρετήσει την αίσθηση και το συναίσθημα κάθε τραγουδιού.Ο Mic Michaeli βάζει έντονη τη σφραγίδα του "δένοντας" μελωδικά όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τη μουσική των Europe για να της δώσει κάθε φορά το ξεχωριστό χαρακτηριστικό χρώμα της.Όσο για τον Joey Tempest έχουμε πλέον πειστεί πως είναι φτιαγμένος από το υλικό των μεγάλων ερμηνευτών του κλασικού ροκ.Πάνω από όλα όμως ξέρει πια την ιστορία που θέλει να πει κάθε φορά και κυρίως πως να την πει για να μας κάνει όχι απλώς να την καταλάβουμε αλλά να την νιώσουμε.
Συνυπεύθυνος για το καλοδουλεμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια Walk The Earth είναι φυσικά ο Dave Cobb που ταίριαξε μια χαρά με τη μπάντα και έβαλε την πινελιά του σε κάθε τραγούδι,ο συνεργάτης του Eddie Spears και η ομάδα των ηχοληπτών του στούντιο της Abbey Road.O Cobb τους έφερε σε επαφή και με τον Aaron Raitiere που βοήθησε τον Joey Tempest να ολοκληρώσει στιχουργικά πολλά τραγούδια του δίσκου.O John Norum είχε όπως πάντα στο πλευρό του τον Peer Stappe και ο Mic Michaeli τον Max Lorentz.
To Walk The Earth όπως και όλοι οι δίσκοι των Europe συνοδεύεται από ένα καλαίσθητο πακέτο.Το εξώφυλλο όπως ξέρουμε δημιούργησε ο Mike Sportes της Filthmart ενώ υπεύθυνοι για το συνολικό αποτέλεσμα είναι οι γνωστοί μας από το War Of Kings Paul Tippet και Adrian Andrews της Vitamin P.Η κεντρική φωτογραφία της μπάντας ανήκει στον Brian Cannon ενώ τις φωτογραφίες από τα Abbey Road Studios τράβηξε ο Patric Ullaeus ο οποίος επιμελήθηκε και το DVD Europe At Abbey Road που συνοδεύει το άλμπουμ.Σε αυτό το μικρού μήκους φιλμ τα μέλη της μπάντας μέσα από σύντομες συνεντεύξεις τους μιλούν για την εμπειρία της ηχογράφησης του Walk The Earth στο ιστορικό στούντιο αλλά και για την επανάληψη της συνεργασίας τους με τον Dave Cobb.
Oι ίδιοι έχουν πει ότι κήδεψαν το παρελθόν τους στη διάρκεια των ηχογραφήσεων του Bag Of Bones.Όσοι τότε δεν τους έδωσαν σημασία μάλλον ήρθε η στιγμή να το κάνουν.Οι Europe σέβονται το παρελθόν ,το τιμούν και το γιορτάζουν όταν υπάρχει λόγος,δεν σκοπεύουν όμως να το επαναλάβουν.Το παρελθόν τους έδωσε πολλά-δόξα,φήμη,χρήματα-έλειπε όμως κάτι.Εκείνοι είναι εδώ,ωριμάζουν-δεν γερνούν-, συνεχίζουν με πίστη, δεν επαναπαύονται,αναζητούν,εξελίσσονται,προκαλούν τους εαυτούς τους κι όλους εμάς.Αυτό τους κάνει πρωταθλητές.Και τους δίνει αυτό που τους έλειπε.Σεβασμό.Και φυσικά αποδοχή-το βλέπει αυτό κάποιος στις συναυλίες τους ,τελευταία και στην ...ψήφο του λάου.Οι ακροατές του Planet Rock ανέδειξαν το Walk The Earth ως άλμπουμ της χρονιάς.
Πολλοί ακούγοντας τα τραγούδια του άλμπουμ έσπευσαν να σχολιάσουν πως κάτι τους θύμιζαν.Κάποιοι άλλοι τους παραλλήλισαν (τιμητικά) με τους Deep Purple στις καλύτερες στιγμές τους.Αν θέλετε τη γνώμη μας μη τους συγκρίνετε,κλείστε τα αυτιά σας σε οτιδήποτε άλλο και συγκεντρωθείτε στη μουσική τους.Ακούστε το Walk The Earth όχι μία αλλά πολλές φορές.Το αξίζει.Εμείς θέλουμε να ευχαριστήσουμε ακόμα μια φορά τη μπάντα για το συναρπαστικότερο ταξίδι που μας χάρισε τα τελευταία χρόνια.Γιατί απλά δεν ήταν εύκολο,χρειάστηκε χρόνο και προσπάθεια.Και είμαστε ακόμα στο δρόμο...
Καλή χρονιά λοιπόν΄, στη μπάντα και σε όλους εσάς εκεί έξω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου