Ian Haugland-Favourite Albums & 80's Glam Metalcast Interview

Tην προτίμηση του στην progressive rock μουσική συνεχίζει να δείχνει ο Ian Haugland και με την πρόσφατη επιλογή του στη σειρά των Favourite Albums.Aυτή τη φορά το άλμπουμ της προτίμησης του ήταν το The Lamb Lies Down On Broadway  που σφράγισε το τέλος μιας εποχής για τους Genesis.Εμείς τους γνωρίσαμε κυρίως την δεκαετία του '80 με την προσωπικότητα του Phil Collins να κυριαρχεί στα φωνητικά και όχι μόνο.Το 1974 όμως που κυκλοφόρησε το έκτο άλμπουμ τους τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά.

Όταν οι Genesis αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα διπλό θεματικό άλμπουμ ,η αρχική ιδέα ήταν να βασίζεται στην ιστορία του Mικρού Πρίγκηπα του Saint Exupery, γρήγορα όμως απορρίφθηκε από τον τότε τραγουδιστή τους Peter Gabriel που από τις προηγούμενες περιοδείες της μπάντας στην Αμερική είχε αρχίσει να σκέφτεται την φανταστική ιστορία ενός νεαρού Πορτορικανού με το όνομα Rael και την παράξενη διαδρομή του προς την αυτογνωσία στους δρόμους της Νέας Υόρκης.Ο Gabriel ανέλαβε να γράψει μόνος του τους στίχους των τραγουδιών αφήνοντας το μουσικό κομμάτι στους υπόλοιπους.Μετά από την κυκλοφορία του άλμπουμ ακολούθησε μια εκτεταμένη περιοδεία σε Ευρώπη και Αμερική όπου οι Genesis έπαιζαν ολόκληρο το άλμπουμ ενώ κυριαρχούσαν τα εντυπωσιακά σκηνικά εφέ και η θεατρική παρουσία του Gabriel.

Mετά το τέλος της περιοδείας ο Gabriel ανακοίνωσε την αποχώρηση του από τη μπάντα παραδίδοντας τα ηνία στον Phil Collins και όπως λέει και ο Ian στο σχόλιο του η μουσική τους πήρε μια πιο εμπορική κατεύθυνση.Για τον ντράμερ των Europe το The Lamb Lies Down On Broadway έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν κλασσικό progressive rock δίσκο ενώ βρίσκει τους Genesis στην κορυφαία τους δημιουργική,φιλόδοξη και καινοτόμο στιγμή τους.

Αγαπημένα του τραγούδια που μας προτείνει είναι το ομότιτλο The Lamb Lies Down On Broadway,το

single Carpet Crawlers,αλλά και τα In The Cage και Back In NYC.

O Ian έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη για το podcast 80's Glam Metalcast στην οποία είπε κάποια -όχι πολύ συγκεκριμένα-πράγματα για τα σχέδια των Europe,μίλησε για τα τρία κλασσικά -για το αμερικάνικο κοινό τουλάχιστον-άλμπουμ των Europe,The Final Countdown,Out Of This World και Prisomers In Paradise ενώ θυμήθηκε και το πως δεν έπαιξε τελικά ντραμς για τον Yngwie Malmsteen.

H συνέντευξη έγινε μετά τις δύο συναυλίες των Europe στην Φινλανδία και η κουβέντα ξεκίνησε από εκεί με τον Ian να τονίζει πόσο χάρηκαν που βρέθηκαν και πάλι στη σκηνή μετά από τόσο καιρό-αν και ήταν λίγο σαν να μάθαιναν να περπατούν από την αρχή-αλλά και πόσο θετική ήταν η ανταπόκριση του κοινού στην δυνατότητα να ακούσει και πάλι ζωντανή μουσική.Όσο για τα σχέδια της μπάντας για κάποιο καινούριο άλμπουμ τα είπε κάπως γενικά και αόριστα.Όπως είπε αν και όλοι έχουν αρχίσει να γράφουν μουσική ξεχωριστά δεν έχουν καταφέρει  να δουλέψουν  μαζί πάνω στο νέο υλικό.Περισσότερες εξελίξεις και σχετικά με ένα νέο άλμπουμ μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε μέσα στην επόμενη χρονιά που θα είναι σίγουρα πιο παραγωγική για τους Europe,αν φυσικά τα πράγματα πάνε καλά με την πανδημία.Ο Ian πάντως θέλει να είναι αισιόδοξος-η κατάσταση στη Σουηδία δείχνει να έχει σταθεροποιηθεί με τους εμβολιασμούς και ο ίδιος ελπίζει πως η εξέλιξη θα είναι θετική.

Στην ερώτηση ποιό από τα άλμπουμ της μπάντας ξεχωρίζει,ο Ian αποκαλύπτει πως αυτή την περίοδο μπήκε στη διαδικασία να τα ακούσει και πάλι και όχι μόνο ξαναέζησε στιγμές από τα παλιά αλλά συνειδητοποίησε πως σε όλα τα άλμπουμ υπάρχουν πολλά καλά τραγούδια.Για μια ακόμη φορά πάντως δηλώνει την προτίμηση του στο Prisoners In Paradise,το πιο "αδικημένο" άλμπουμ των Europe κατά τη γνώμη του.Θυμάται πως όταν μπήκαν στο στούντιο πίστευαν πολύ στα τραγούδια που είχαν γράψει-είχαν ζητήσει μάλιστα ένα είδος κινητού στούντιο για να μπορούν να ηχογραφούν ενώ βρίσκονταν σε περιοδεία περνώντας έτσι την αίσθηση του live και στο δίσκο κάτι που η εταιρία δεν υποστήριξε.Ο Ιan πιστεύει πως η μπάντα τότε έπαψε να έχει τη στήριξη της εταιρείας.Τα στελέχη που ασχολούνταν μαζί τους έφυγαν από τις θέσεις τους και αυτοί που ήρθαν δεν ενέκριναν τα νέα τραγούδια ,βάζοντας τους στη διαδικασία να γράψουν άλλα.Αυτό τους πήρε σχεδόν ένα χρόνο με αποτέλεσμα το άλμπουμ να κυκλοφορήσει στη χειρότερη δυνατή συγκυρία,όταν το κοινό και οι εταιρείες είχαν πια στραφεί στο καινούριο προϊόν,τους Nirvana και το grunge με αποτέλεσμα το Prisoners In Paradise να αφεθεί στην τύχη του.Ακόμα και στην Ευρώπη ή στη Σουηδία που το άλμπουμ πούλησε πολύ περισσότερο από όσο οι δίσκοι τους σήμερα,δεν υπήρχε καμμία ιδιαίτερη προώθηση.Εκείνη την εποχή και οι ίδιοι ένιωθαν εξαντλημένοι από τις συνεχείς περιοδείες και όσα είχαν συμβεί αλλά και ότι είχαν μείνει "στον αέρα" χωρίς στήριξη από την εταιρεία τους, οπότε το "διάλειμμα" στην καριέρα τους έμοιαζε αναπόφευκτο.

Eύλογη είναι η απορία για το τι απέγιναν εκείνα τα τραγούδια που δεν μπήκαν στο Prisoners In Paradise καθώς θα ήταν μια καλ.η ιδέα στην επέτειο τον 30 χρόνων από την κυκλοφορία του να υπάρξει μια ειδική έκδοση του άλμπουμ που θα συμπεριλαμβάνει και το ακυκλοφόρητο υλικό.Όπως λέει ο Ian εκτός από κάποια τραγούδια που έχουμε ακούσει σε συλλογές ή σε b-sides των single τους,τα υπόλοιπα είναι demos όχι και τόσο κατάλληλα για να κυκλοφορήσουν.Εξάλλου τα δικαιώματα των ηχογραφήσεων εκείνης της εποχής ανήκουν στην εταιρεία με την οποία είχαν τότε συμβόλαιο.Κάποια στιγμή στο μέλλον,όταν θα γυρίσουν και πάλι στα χέρια τους,ο ίδιος θα ήθελε να δει τα παλιότερα άλμπουμ τους να επανεκδίδονται αφού έτσι δίνεται η ευκαιρία στο κοινό να έχει μια  ολοκληρωμένη εικόνα της μουσικής τους.

photo:Patric Ullaeus

Αν το Prisoners In Paradise κυκλοφόρησε στη χειρότερη δυνατή συγκυρία,το ακριβώς αντίθετο συνέβη πέντε χρόνια νωρίτερα με το Τhe Final Countdown.Tότε όλα έμοιαζαν να έγιναν σωστά και την κατάλληλη στιγμή-η επιλογή των τραγουδιών,οι άνθρωποι που ανέλαβαν να τους προωθήσουν ακόμα και οι απανωτές προβολές των βιντεο κλιπ τους από το MTV.O Ιan θυμάται πως στην πρώτη περιοδεία τους στην Αμερική μετακινούνταν με ιδιωτικό τζετ για να έχουν χρόνο να κάνουν περισσότερες εμφανίσεις για να προωθήσουν το άλμπουμ ανάμεσα στις συναυλίες τους.Εκείνη την εποχή δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε-όπως λέει χαρακτηριστικά ο ντράμερ απλά προσπαθούσαν να μην πέσουν από ένα τρένο που πήγαινε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.Ο ίδιος χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία για να συνειδητοποιήσει τελικά την κατάσταση.

Μετά το The Final Countdown ήρθε το Out Of This World που μπορεί να μην έκανε ανάλογες πωλήσεις και επιτυχία όμως σύμφωνα με τον Ian υπερτερεί σε πολλά σε πολλά σημεία,κυρίως στην εξέλιξη και τη βελτίωση στις συνθέσεις των τραγουδιών του.Η μόνη αντίρρηση του είναι στο κομμάτι της παραγωγής αφού θεωρεί πως ο Ron Nevison "λουστράρισε" σε μεγάλο βαθμό το τελικό αποτέλεσμα.Για τις ανάγκες του άλμπουμ είχαν ηχογραφήσει ξανά ένα παλιότερο κομμάτι τους από το Wings Of Tomorrow,το Open Your Heart.Ήταν το πρώτο τραγούδι των Europe που τράβηξε την προσοχή μιας αμερικάνικης εταιρείας κι έτσι θεωρήθηκε καλή ιδέα να ξαναπαρουσιαστεί στο κοινό με λίγο διαφορετική μορφή.Η μπάντα συμφώνησε αφού έτσι κι αλλιώς το έπαιζαν στις συναυλίες τους.Όπως και το υπόλοιπο άλμπουμ και το τραγούδι έπεσε θύμα του στυλ της παραγωγής της εποχής,ακόμα και έτσι  όμως και αυτή η εκδοχή του στέκεται επάξια στο ύψος της αρχικής.

To διάστημα που οι Europe δεν έπαιζαν μαζί ο Ian είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες όπως ο Glenn Hughes με τον οποίο έκαναν συναυλίες κυρίως στην Ιαπωνία από τις οποίες προέκυψε και ένα live άλμπουμ.Ξεχωρίζει αυτή τη συνεργασία με τον Hughes που υπήρξε μέλος των Deep Purple αφού η συγκεκριμένη μπάντα επηρέασε όσο καμμία άλλη τους Europe-ακόμα και την ιδέα για το όνομά τους την πήραν από τον δίσκο τους Made In Europe.Όταν στην εφηβεία τους έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη μουσική,στη χώρα τους κυριαρχούσαν οι μπάντες από τη Βρετανία όπως οι Purple,οι Led Zeppelin και οι Black Sabbath όμως είχαν και ακούσματα από την Αμερική όπως οι Journey,Boston,Aerosmith και Κiss-κάποιοι από αυτούς μάλιστα είχαν βρεθεί στη Στοκχόλμη για συναυλίες.Για τον Ian η μουσική των Europe συνδυάζει επιρροές κυρίως από δύο μπάντες-το μελωδικό κομμάτι της έρχεται από τους Journey και το πιο δυναμικό από τους Deep Purple.

Tέλος ο Ian θυμάται την παραλίγο συνεργασία του με τον Yngwie Malmsteen.Θυμάται την εποχή που και οι δύο τους έπαιζαν με τις μπάντες τους σε μικρά φεστιβάλ στη Στοκχόλμη και ο κιθαρίστας ξεχώριζε από τότε κι έτσι για τον Ιan δεν ήταν έκπληξη η εξέλιξη του.Μέχρι τώρα ξέραμε πως ο John Leven είχε συνεργαστεί με τον Malmsteen για μια σύντομη χρονική περίοδο,να όμως που μαθαίνουμε πως και ο Ian βρέθηκε πολύ κοντά σε μια συνεργασία.Ο κιθαρίστας έψαχνε έναν ντράμερ για μια συναυλία του και ο Ian αφού είδε την αγγελία πήγε για να τον ακούσουν.Σε έναν μικρό και γεμάτο σκουπίδια χώρο έπαιξε σε ένα υποτυπώδες σετ ντραμς κάποια τραγούδια των Rainbow μαζί με τον Malmsteen και τον Marcel Jacobs που φώναζαν διαρκώς προσπαθώντας να παίξουν πιο γρήγορα και πιο δυνατά ο ένας από τον άλλο.Στον Malmsteen άρεσε και τον προσέλαβε όμως ο Ian επηρεασμένος από το όλο σκηνικό αρνήθηκε.Όταν πέντε χρόνια αργότερα συνάντησε και πάλι τον κιθαρίστα εκείνος αν και μεθυσμένος θυμήθηκε τον "δειλό που δεν ήθελε να παίξει μαζί του"-μάλλον δεν είχε καταφέρει να "χωνέψει" την άρνηση του.