Prisoners In Paradise -Κεφάλαιο Ι

 Ήταν 23 Σεπτεμβρίου 1991 όταν κυκλοφόρησε το Prisoners In Paradise ,το πέμπτο άλμπουμ των Europe που σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής για τη μπάντα,μιας διαδρομής που ξεκίνησε από τα προάστια της Στοκχόλμης ,τους έφερε στην κορυφή του (μουσικού) κόσμου και αφού τους έδειξε και το άλλο πρόσωπο της μουσικής βιομηχανίας,τους οδήγησε όχι και με τον πιο ανώδυνο τρόπο στην ενηλικίωση και σε μια μακρόχρονη απουσία από την ενεργό δράση.Η "οδύσσεια "της δημιουργίας του,όλα όσα συνέβησαν και έκαναν το άλμπουμ κάτι διαφορετικό από αυτό που αρχικά προοριζόταν,τα τραγούδια που δεν βρήκαν θέση σε αυτό-αν και κάποια μέλη της μπάντας υποστηρίζουν πως ήταν καλύτερα από αυτά που μπήκαν-και έχουν πάρει θρυλικές διαστάσεις ανάμεσα στους φίλους των Europe είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την πολύ ενδιαφέρουσα αν και όχι τόσο ευχάριστη ιστορία του Prisoners In Paradise.

Η δημιουργία των τραγουδιών του άλμπουμ ήταν μια μακρόχρονη διαδικασία που ξεκίνησε πριν καν συμπληρωθεί ένας χρόνος από την κυκλοφορία του Out Of This World.Mετά το τέλος της Ευρωπαϊκής τους περιοδείας την άνοιξη του 1989,η εταιρεία τους και όσοι έπαιρναν αποφάσεις για τη μπάντα θεώρησαν πως οι πωλήσεις του άλμπουμ δεν ήταν αρκετές για να υποστηρίξουν περισσότερες συναυλίες κι έτσι τα σχέδια για περιοδείες σε Νότια Αμερική και Αυστραλία ακυρώθηκαν και η μπάντα βρέθηκε στην Αμερική,σε ένα στούντιο στο Hollywood να δουλεύει πάνω σε κανούριο υλικό.Αυτό που είχε αλλάξει σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ που ο Joey τους παρουσίαζε τα τραγούδια σχεδόν ολοκληρωμένα ήταν πως αυτή τη φορά κάθισαν κάτω για να γράψουν όλοι μαζί.Μέσα στο καλοκαίρι οι Europe αποδέχτηκαν την πρόταση να παίξουν στο φεστιβάλ Milton Kaynes στο Λονδίνο μαζί με τους Bon Jovi,Skid Row και Vixen, μια εμφάνιση που τους έδωσε την ευκαιρία να παίξουν κάποια από τα καινούρια τους τραγούδια μπροστά στο κοινό (Yesterday's News,Wild Child, Seventh Sign μαζί με το Little Bit Of Lovin' που είχε ακουστεί για πρώτη φορά στο τέλος της περιοδείας τους,λίγους μήνες πριν)αλλά έκανε και ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου της ροκ μουσικής που μέχρι τότε μπορεί και να μην τους έπαιρνε στα σοβαρά να τους δεί με άλλο μάτι.Περίπου ένα μήνα αργότερα και αφού είχαν επιστρέψει στην Αμερική δοκίμασαν το ίδιο σε μια συναυλία ως Le Baron Boys (αφού εκεί δεν είχαν άδειες εργασίας ως Europe)στο περίφημο Whisky A Go Go στο Hollywood.Ένα ακόμα νέο τραγούδι προστέθηκε σε αυτά που ακούστηκαν στο Μilton Keynes,το Bad Blood και η μπάντα εκτός από θετική ανταπόκριση γνώρισε και τον άνθρωπο που θα γινόταν ο παραγωγός του επόμενου άλμπουμ,τον Beau Hill.Eκείνη την εποχή ήρθε και η οριστική ρήξη με τον Thomas Erdtman τον άνθρωπο που τους είχε αναλάβει από τη στιγμή που κέρδισαν τον μουσικό διαγωνισμό Rock S/M.

Με μια διακοπή για ένα ταξίδι στη Χιλή όπου οι Europe είχαν την πρώτη επαφή τους με το κοινό της Λατινικής Αμερικής,η μπάντα συνέχισε να γράφει τραγούδια  στην Αμερική (Hollywood και San Francisco),στις Δυτικές Ινδίες όπου έχουν πλέον την έδρα τους αλλά και στο Λονδίνο.Με υλικό αρκετο όχι για ένα αλλά για δύο άλμπουμ (24 τραγούδια)άρχισαν να προσεγγίζουν παραγωγούς.Οι επαφές τους με τον Terry Thomas που εκείνη την εποχή συνεργαζόταν με τους Bad Company και τον Bob Rock που είχε δουλέψει με τους Bon Jovi και τους Aerosmith ενώ η παραγωγή του στο Sonic Temple των The Cult είχε τραβήξει την προσοχή τόσο των Europe όσο και των Metallica,δεν είχαν θετικό αποτέλεσμα.Σύμφωνα με όσα είπαν τα μέλη της μπάντας στο πρόσφατο αφιέρωμα του Sweden Rock Magazine στην 30η επέτειο του άλμπουμ με τον Bob Rock είχαν δώσει τα χέρια και ήταν έτοιμοι να δουλέψουν μαζί του,περιμένοντας πολλά από αυτή τη συνεργασία,όμως την τελευταία στιγμή εκείνος έκανε πίσω για να αναλάβει το Black Album των Metallica κάτι που προκάλεσε ρήξη στις σχέσεις του μάνατζερ των Europe Ηerbie Herbert και τον γνωστό παραγωγό Bruce Fairbairn που εκπροσωπούσε τον Rock.

To εξώφυλλο του single Prisoners In Paradise

H λύση βρέθηκε στο πρόσωπο του Beau Hill που είχε ήδη δείξει το ενδιαφέρον του για τη μπάντα και έτσι κατέληξαν να ηχογραφούν μαζί του στο στούντιο Enterprise στην Καλιφόρνια.Η συνεργασία τους πήγε πολύ καλά καθώς ο Hill ήταν πολύ διαφορετικός από τον Ron Nevison,τον παραγωγό του Out Of This World που ήθελε να έχει τον τελευταίο λόγο σε όλα.Οι Europe που έψαχναν έναν πιο ακατέργαστο ήχο που θα έδινε την αίσθηση των ζωντανών τους εμφανίσεων ήταν ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα και επηρεασμένοι από την θετική ανταπόκριση που είχαν τα καινούρια τραγούδια όταν τα έπαιξαν στο κοινό,πίστευαν πως αυτό το άλμπουμ θα ήταν το καλύτερο τους.Στα τέλη του 1990 είχαν ολοκληρώσει την ηχογράφηση των 14 τραγουδιών που επέλεξαν τελικά,πριν παρθούν όμως οι οριστικές αποφάσεις για το άλμπουμ έκαναν μια σύντομη περιοδεία σε Ταϊβάν και Ινδονησία.

Η επιστροφή τους όμως τους επιφύλασσε δυσάρεστες εκπλήξεις.Ενώ εκείνοι προσπαθούσαν να εξελιχθούν και να γράψουν καλύτερη μουσική,οι άνθρωποι της εταιρείας τους τους έβλεπαν απλά σαν νούμερα πωλήσεων και απέρριψαν τα τραγούδια τους αφού σε αυτά δεν βρήκαν ένα νέο Final Countdown.Oι Europe μπήκαν στη διαδικασία να γράψουν μερικά ακόμα τραγούδια (κάποια από αυτά σε συνεργασία με τρίτους όπως ο Eric Martin των Mr Big και o Jim Vallance που είχε συνεργαστεί κυρίως με τον Bryan Adams αλλά και με τους Aerosmith,Kiss,Ozzy Ozbourne και Scorpions μεταξύ άλλων )και να κάνουν τη μίξη του άλμπουμ από την αρχή.Prisoners In Paradise (που έδωσε και το όνομα στο άλμπουμ)Ι'll Cry For You,Halfway To Heaven,All Or Nothing ήταν κάποια από τα κομμάτια που γράφτηκαν τότε για να αντικαταστήσουν τα Here Comes The Night,Sweet Love Child,Mr Goverment Man και Long Time Comin'.Σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθε η απόφαση της εταιρείας να μειωθεί ο αριθμός των τραγουδιών για να μην είναι μεγάλη η χρονική διάρκεια του άλμπουμ κι έτσι τα Yesterday's News και Break Free έμειναν και αυτά εκτός.Με από όλα αυτά ο αρχικός ενθουσιασμός είχε χαθεί,το ίδιο και ο στόχος για τον ήχο και το ύφος του άλμπουμ που ήθελε η μπάντα που τελικά υποχώρησε στις υποδείξεις του παραγωγού και σε έναν πιο "στρογγυλεμένο" και "αμερικάνικο" ήχο.Eπιπλέον η καθυστέρηση στην κυκλοφορία του δίσκου που προκάλεσε όλη αυτή η διαδικασία έκανε ακόμα μεγαλύτερη ζημιά -κάτι που πιστεύει ο Ian Haugland-αφού στο μεταξύ μια μπάντα με το όνομα Nirvana έφερε μια καινούρια μόδα που λεγόταν grunge και εκείνη την εποχή κυριολεκτικά σάρωσε τον χώρο της ροκ μουσικής.Όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο ντράμερ των Europe,ήταν λες και οι εταιρείες πετούσαν τους δίσκους στον τοίχο και όποιος κολλήσει.Το Prisoners In Paradise απλά  δεν κόλλησε.

Oι Europe στο Cirkus στη Στοκχόλμη για το
βίντεο του I'll Cry For You

Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ η μπάντα πέρασε το φθινόπωρο κάνοντας κάποιες εμφανίσεις σε μουσικές εκπομπές στην Ευρώπη πριν ξεκινήσουν τις συναυλίες τους στις αρχές του επόμενου έτους.Στην πατρίδα τους τη Σουηδία αν και τα πήγαν καλύτερα σε πωλήσεις σε σχέση με τις άλλες χώρες είχαν να αντιμετωπίσουν τον Τύπο που τους περίμενε στη γωνία.Μάλλον κάποιοι ποτέ δεν χώνεψαν πως πέντε αλητάκια από τα προάστια έγιναν παγκόσμιο φαινόμενο και με την αφορμή ότι είχαν φύγει από τη χώρα για φορολογικούς λόγους οι Europe έλαβαν πολλές φορές αρνητική δημοσιότητα.Στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει πολλές συνεντεύξεις των Europe από τότε που προσπαθούσαν να προωθήσουν το Prisoners In Paradise και να διακρίνει πως κάτι δεν πήγαινε καλά-ήταν σαν μια ομάδα που έμπαινε στο γήπεδο χωρίς να πιστεύει στη νίκη.Σε κάθε περίπτωση πάντως υπερασπίζονταν τα τραγούδια τους και μάλιστα τότε έλεγαν πως ήταν δική τους απόφαση να γράψουν επιπλέον κομμάτια για να έχουν περισσότερα να διαλέξουν-την πραγματική ιστορία τη μάθαμε πολύ αργότερα.

Το 1991 πάντως έκλεισε αισιόδοξα με τους Europe να ξεκινούν την περιοδεία τους με μια εμφάνιση δίπλα στους Metallica σε μια συναυλία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στο Τόκυο με το όνομα The Final Countdown '91 που αποδείχτηκε ειρωνικά προφητικό για τη μπάντα.Η αντίστροφη μέτρηση γι'αυτούς είχε ήδη αρχίσει και λίγους μήνες αργότερα θα άφηναν πίσω τους τη μουσική σκηνή για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.Σε συνέντευξή του σε Ιαπωνική εκπομπή (Μutoma World)ο Joey Tempest δήλωνε το πέμπτο τους άλμπουμ θα είναι το τελευταίο που οι Εurope ψάχνονται σχετικά με τη μουσική τους-στο επόμενο θα έπρεπε να δείξουν στον κόσμο τι είναι αυτό που θέλουν να  κάνουν.Σίγουρα τότε δεν είχε καν περάσει από το μυαλό του πως αυτό θα ερχόταν μετά από δεκατρία χρόνια.

Ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του Prisoners In Paradise είναι -εκτός από τα τραγούδια του-και τα ...παραλίγο τραγούδια του.Κάποια από αυτά τα έχουμε ακούσει ολοκληρωμένα σε b-sides από singles ή σε συλλογές υπάρχουν όμως και κάποια που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με την αρχική μορφή τους ως demo και έχουν αποκτήσει όπως είπαμε θρυλικές διαστάσεις αναμέσα στους φίλους της μπάντας.Αν και υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον όπως επανέλαβε και πρόσφατα ο Ian Haugland ,σε αυτή τη μορφή δεν γίνεται να χρησιμοποιηθούν.Μια λύση θα ήταν να ηχογραφηθούν ξανά (το έχει επιχειρήσει ο Kee Marcello σε προσωπικούς του δίσκους)αλλά και πάλι όπως φαίνεται προκύπτουν νομικά θέματα χρήσης των δικαιωμάτων.Όπως και να έχει τα τραγούδια αυτά είναι ιδιαίτερο κεφάλαιο με το οποίο αξίζει να ασχοληθούμε ξεχωριστά.