Τον προηγούμενο μήνα στο τεύχος του Classic Rock που ήταν αφιερωμένο στα 100 καλύτερα τραγούδια του 21ου αιώνα (μέχρι τώρα)οι Europe "κέρδισαν" μια θέση στο Νο 51 με το War Of Kings.Στο πιο πρόσφατο τεύχος (278) του μουσικού περιοδικού οι συντάκτες του μια και το φετινό καλοκαίρι δεν υπάρχουν συναυλίες και φεστιβάλ θυμήθηκαν κάποιες ξεχωριστές ζωντανές εμφανίσεις από το παρελθόν.Σε ένα αφιέρωμα με τίτλο Α Νight To Remember και ανάμεσα σε αξιομνημόνευτες συναυλίες καλλιτεχνών όπως ο David Bowie και οι Robert Plant και Jimmy Page φιγουράρει και αυτή των Europe στο 54ο Διεθνές φεστιβάλ στην Προύσα της Τουρκίας τον Ιούνιο του 2015.
H Polly Glass (www.loudersound.com)ακολούθησε τη μπάντα στη δεύτερη παρουσία τους στην Τουρκία στα μέρη που η ομάδα μπάσκετ του Άρη σήκωσε πανηγυρικά το δεύτερο ευρωπαϊκό της κύπελλο (όπως μας θυμίζει ακούραστα κάθε φορά ένα από τα φίλαθλα μέλη της δικής μας ομάδας) δύο χρόνια μετά την συναυλία στην Κωνσταντινούπολη τον Σεπτέμβριο του 2013.Και μπορεί για την Πόλη οι ροκ συναυλίες να είναι πλέον κάτι το συνηθισμένο,στο συγκεκριμένο φεστιβάλ όμως φιλοξενούνται καλλιτέχνες της κλασικής μουσικής και δημοφιλή ονόματα της παραδοσιακής και σύγχρονης μουσικής,οι Europe ήταν οι μοναδικοί εκπρόσωποι του μουσικού είδους που ακούει στο όνομα ροκ.
Μια στάση στο δρόμο για την Προύσα,λίγο πριν τα μεσάνυχτα για να αγοράσουν μπύρες τους έφερε αντιμέτωπους με το νόμο που απαγορεύει την πώληση αλκοόλ μετά τις 10 το βράδυ στην Τουρκία,έτσι συμβιβάστηκαν με ποπ κορν.Αλκοόλ δεν υπήρχε ούτε στο γεύμα προς τιμήν τους την επόμενη μέρα,μόνο τουρκικές σπεσιαλιτέ,καφές,τσάι και χυμοί φρούτων.Τα μέλη της μπάντας προσαρμόστηκαν,έτσι κι αλλιώς είχαν αποφασίσει να αφήσουν οτιδήποτε "σκληρότερο" από κρασί και μπύρα έξω από τις περιοδείες τους.Στην Προύσα μια μεγαλούπολη που ξυπνάει ξημερώματα με τον μουεζίνη να καλεί σε προσευχή το πρόγραμμα των Europe είχε ακόμα θέατρο σκιών,βόλτα στην υπαίθρια αγορά όπου συναντούν πολλούς κουστουμαρισμένους επίσημους και φυσικά την απαραίτητη συνέντευξη τύπου πριν τη συναυλία.Αυτές οι καταστάσεις δεν ήταν κάτι καινούριο γι' αυτούς αφού στο δεύτερο κομμάτι της καριέρας τους έχουν επισκεφτεί πολλές χώρες της ανατολικής Ευρώπης όπως η Αλβανία,η Βουλγαρία,η Ρουμανία και η Σλοβακία που δεν ήταν ακριβώς φιλικές προς τη ροκ μουσική την δεκαετία του 80.Ο Ian Haugland θυμήθηκε τη συνάντησή του με μια θαυμάστρια από τη Ρουμανία που του εξομολογήθηκε πως τότε η ροκ μουσική απαγορευόταν στη χώρα κι εκείνη με τους φίλους της άκουγαν κρυφά τις λαθραίες κασέτες του The Final Countdown στο υπόγειο της γιαγιάς της.
Όχι πως εκείνη την εποχή δεν βρέθηκαν σε μέρη έξω από τα συνηθισμένα όπου αντιμετώπισαν ανάλογες καταστάσεις.Όπως το 88 στην Ινδία όταν έπαιξαν σε μια σκηνή φτιαγμένη από μπαμπού ενώ λίγο αργότερα σε συναυλία τους στην Ταϊβάν η σκηνή έπαιρνε ρεύμα από μια βενζινοκίνητη γεννήτρια που όμως "έμεινε" αμέσως μετά το πρώτο τραγούδι,αναγκάζοντας τους να ψάχνουν για καύσιμα προκειμένου να τελειώσουν τη συναυλία.Στα τέλη του 1990 βρέθηκαν για πρώτη φορά στη Τζακάρτα,στην Ινδονησία και ο διοργανωτής έφερε έναν χορευτή της βροχής σε πλήρη εξάρτυση που χόρεψε τον χορό του με μεγάλη επιτυχία.Σε άλλη περιοχή στην ίδια χώρα οι άντρες της ασφάλειας στη συναυλία κρατούσαν όπλα -η μπάντα αρνήθηκε να παίξει και μια συμβιβαστική λύση βρέθηκε με τα όπλα να αντικαθίστανται από κλομπ.
Στην Προύσα,στο ανοιχτό θέατρο Acikhava τα πράγματα ήταν πολύ πιο ειρηνικά με μια ατμόσφαιρα πολύ διαφορετική από αυτή ενός ροκ φεστιβάλ.Στο χώρο της συναυλίας κάποιος μπορούσε να προμηθευτεί ποπκόρν,μαλλί της γριάς και αναψυκτικά-ούτε σταγόνα αλκοόλ.Ακόμα και το κοινό δεν ήταν το απόλυτα τυπικό μιας ροκ συναυλίας.Φυσικά κυριαρχούσαν οι ροκ οπαδοί κάθε ηλικίας-από δεκαεξάρηδες που παρακολουθούσαν την πρώτη τους συναυλία μέχρι σαραντάρηδες που ήξεραν τη μπάντα από τη δεκαετία του 80 και ήταν εκεί με τα παιδιά τους-όλοι τους δήλωναν την "ταυτότητα" τους με τις μπλούζες από μπάντες (Metallica,Iron Maiden,AC/DC ακόμα και Slayer) που φορούσαν.Όμως δεν ήταν μόνο αυτοί,ήταν και κύριοι με κοστούμια που συνόδευαν κυρίες με μαντήλες,οικογένειες με παιδιά,ακόμα και τηλεοπτικοί αστέρες που συγκέντρωσαν τα φλας των φωτογράφων.Όταν η μουσική άρχισε να παίζει όλοι έγιναν ένα και ανταποκρίθηκαν σχεδόν με τον ίδιο ενθουσιασμό σε κάθε τραγούδι είτε αυτό ερχόταν από το "ένδοξο παρελθόν",είτε από το "ώριμο παρόν".H συντάκτης θυμάται πως στις πρώτες νότες του Final Countdown κοιτάζοντας τον Joey Tempest της φάνηκε σαν τον πιο χαρούμενο ροκ σταρ που είχε δει ποτέ κι ότι αυτή η χαρά είχε απλωθεί στον κάθε έναν στο κοινό.Στο άρθρο της του 2015,ο Joey μετά τη συναυλία δήλωνε ενθουσιασμένος με την αυθόρμητη αντίδραση και την αντίδραση του κοινού ενώ ο Ian Haugland υπογράμμιζε την ουσία της υπόθεσης λέγοντας πως η μουσική είναι για όλους άσχετα από θρησκευτικές ή πολιτικές πεποιθήσεις.
Μπορεί αυτή τη στιγμή να μην ξέρουμε πότε ακριβώς οι Europe θα μας χαρίσουν την επόμενη αξέχαστη βραδιά όμως το Sweden Rock Magazine έκανε μια ψηφοφορία για το πιο τραγούδι από το Prisoners In Paradise που πιθανόν να παρέλειψε η μπάντα θα ήθελε το κοινό να ακούσει όταν οι Europe επιστρέψουν στη σκηνή.Εμείς προς το παρόν δεν θα εκφράσουμε τις προτιμήσεις μας αλλά μια σκέψη που μας προκάλεσε αυτή η πρωτοβουλία.Πόσο πιθανό λέτε να είναι την επόμενη χρονιά που συμπληρώνονται και 30 χρόνια από την κυκλοφορία του άλμπουμ oi Εurope να παίξουν κάποια από τα τραγούδια του στη σκηνή του Sweden Rock Festival?Δεν ξέρουμε κάτι,απλά μια ιδέα μας μπήκε στο μυαλό αλλά... ωραία δε θα ήταν?
